नेपाली कांग्रेसका नेता आफताव आलमविरुद्धको बहुचर्चित रौतहट बम विष्फोटनको घटनाबारे तत्कालीन जिल्ला न्यायाधीश मातृकाप्रसाद आचार्यको फैसलाले एकपछि अर्को रहस्योद्घाटन गर्दैगएको छ।
पहिलो संविधान सभा सदस्य निर्वाचनको अघिल्लो साँझ २०६४ चैत २७ गते रौतहटको राजपुरस्थित शेख इद्रिशको गोठघरमा भएको भनिएको बम विष्फोटनका घाइतेहरुलाई जिउँदै इट्टाभट्टामा जलाएर प्रतिवादी आलमसहितका व्यक्तिहरुले मारेको ठहर गर्ने न्यायाधीश आचार्यले उक्त मुद्दामा सरकारी जाहेरवालाको जाहेरी र बकपत्रलाई मात्रै आधार बनाएर निचोडमा पुग्दै गर्दा फैसला भएपनि कतै न्याय मरेको त छैन भन्ने प्रश्न उब्जिएको छ। जसलाई उच्च अदालतको फैसलाले सच्याए पनि यो विषय विवादको घेराबाट भने उम्किसकेको छैन।
एकातर्फ उक्त घटनाको मुख्य उजुरीकर्ताका रुपमा देखिएका तत्कालीन नेकपा एमालेबाट संविधान सभा सदस्य पदका प्रत्यासी शैलेन्द्र साहको आलम भन्दा फरक राजनीतिक पृष्ठभूमि र सम्भावित व्यक्तिगत वा राजनीतिक टकराब वा प्रतिशोधबारे सरकारी पक्ष वा अनुसन्धान अधिकृतले सन्देहको नजरले त हेरेनन् नै।
घटनाको १४ वर्षपछि विष्फोटनबाट बच्न सफल पीडित जाहेरीवाला साक्षीका रुपमा उपस्थित भएका भनिएका भारतीय नागरिक शंकर भनिने गौरीशंकर राम चमारको व्यक्तिगत चालचलनसहितको पृष्ठभूमि, उनकाबारेमा सरकारी अड्डा अदालतमा सुरक्षित दस्तावेजहरुलाई पनि खोज्न र पल्टाउन आवश्यक समेत ठानेनन्।
घटनाकाबारेमा उनले दिएको किटानी जाहेरी र बकपत्रलाई मात्रै आधार बनाउँदै गर्दा उनको दाबीलाई जे जसरी हुन्छ, पुष्टि हुने आधार खोज्दै सरकारी पक्षले वयान तयार पार्यो। न्यायाधीशले पनि त्यी मिसिलहरु केलाएर न्यायिक निरुपण गर्ने भन्दा अदालतको झ्यालबाहिरको भिडले जे खोजिरहेको छ अर्थात ‘जे बिक्छ, त्यही ठिक छ’ को मान्यताबाट प्रभावित हुँदै फैसला त सुनाए। तर, न्यायको कि अन्यायको भन्ने प्रश्न अनुत्तरित नै छ।
यो कुनै तथ्य वा आधारहिन मिथ्या आरोप वा न्यायमूर्ति र स्वतन्त्र न्यायलयप्रति अनादर वा अवहेलनाको उद्देश्यले प्रतिवादीको प्रतिरक्षाका लागि गरिएको काल्पनिक कथा होइन।
नपत्याए, हेरौँ, घटनाका जिवित घाइते एवं पीडित भनिएका शंकर भनिने गौरीशंकर राम चमारका बारेमा विहारको सीतामढीस्थित सदर अस्पतालको उपचार सूचना सम्बन्धी पत्र।
जसमा स्पष्टसँग हिन्दी भाषामा भनिएको छ, गौरी राम, कृष्ण मोहनको छोरा– मसाहा नौरतन थाना– वैरगिनीया जिल्ला– सीतामढीको सदर अस्पताल सीतामढीमा सन् १९९८ सेप्टम्बर २९ देखि डिसेम्बर ०१ अर्थात बि.सं. २०५५ असोज १३ देखि मंसिर १५ गतेसम्म उपचारका लागि भर्ना गरिएको उल्लेख छ।
जलनबाट घाइते भएका गौरीलाई त्यसपछि पटना मेडिकल कलेज एण्ड हस्पिटलमा पी.एम.सी.एच.पटनामा रिफर गरिएको उल्लेख छ।
जुन कुरा गौरीशंकर स्वयंले केही समय अघि भिडियोमार्फत सार्वजनिक अभिव्यक्ति दिने क्रममा पनि उल्लेख गर्दै भनेका छन्, ‘यो केही वर्षअघि घरमै खाना पकाउँदा स्टोभ पड्किएर पोलेको हो।’
त्यतिमात्र होइन, उनको जलनबारे यसअघि रौतहट जिल्ला सरकारी वकिलको कार्यालय गौरमा कार्यरत सहायक जिल्ला न्यायाधिवक्ता रत्न प्रकाश गिरीले २०६७ भदौ १४ गते अपहरण तथा शरिर बन्धक लिएको अभियोगमा वयान लिने क्रममा सोधिएको पहिलो प्रश्नको व्यक्तिगत विवरणमा समेत आगोले जलेको दाग भनि उनी स्वयंले उल्लेख गरेका छन्।
यसका बाबजूद, करिब २७ वर्ष अघि नै करिब ४५ प्रतिशत जलनको उपचार गराई फर्किएका गौरीशंकर रामको मेडिकल रिपोर्टलाई लुकाएर ०७६ असोज २९ गते अनुसन्धानका लागि खटिएर गएका प्रहरी निरीक्षक पपु नायकले समेत अन्दाजी १३ वर्षअघिको घटनाका प्रत्यक्षदर्शी घाइते सफी अहमद र गौरीशंकर राम चमारलाई जीवित प्रमाणका रुपमा आफूले प्रतिवेदन पेश गरेको बकपत्र अदालतसमक्ष गरेका छन्।
तर, अनुसन्धान अधिकृत पपु नायक वा सम्बन्धित निकायका अन्य अधिकारीलेदेखि जिल्ला न्यायाधीशले निजको व्यक्तिगत पृष्ठभूमिबारे जिल्ला प्रशासन कार्यालय रौतहटदेखि आफ्नै मातहतको अदालतमा रहेका दराज र र्याकमा धुलो र माकुराको जालोले ढाकिएका ढड्डाहरुमा के पुरिएकोे छ भन्नेबारे सोधखोज गर्ने कुनै फुर्सद भएन अथवा आवश्यक ठानिएन।
हिमाल दैनिकलाई प्राप्त दस्तावेज अनुसार, निज गौरीशंकर राम चमार ०६६ सालदेखि पछिल्लो पटक ०७० साल असोज १० गतेसम्मको अवधिमा अपहरण तथा शरिर बन्धक र लागू औषध ओसरपसार सम्बन्धि आरोपमा जिल्ला अदालतबाट दुई वटा मुद्दामा र हातहतियार तथा खरखजना ओसार पसार सम्बन्धी दुई आरोपमा जिल्ला प्रशासन कार्यालयबा गरी जम्मा चार वटा मुद्दामा करिब ८ वर्ष ज्यादा अवधिको कैद सजाय तथा दण्ड जरिवाना भुक्तानी गरिसकेका पात्र रहेछन् भन्ने रेकर्ड जिल्ला प्रशासन कार्यालयदेखि जिल्ला अदालतमै सुरक्षित रहेछ।
तर, यी सबै तथ्यप्रमाणलाई न त जिल्ला प्रहरी प्रशासन तथा अनुसन्धान अधिकारीले न त न्यायालयले नै केलाउने र हेर्न कोशिश गर्यो।
गर्यो त, केबल कसरी यो मुद्दामा बलियो प्रमाण तयार पार्न सकिन्छ र प्रतिवादीलाई दोषी करार गर्न सकिन्छ।
त्यसैको बलियो प्रमाणका रुपमा गौरीशंकर राम चमारको शरिरको जलनको खत जसलाई त्रिवि शिक्षण अस्पतालको फरेन्सिक मेडिकल विभागले निजहरुको घाउ, खतको सम्भावित कारण ब्लाष्ट इन्ज्यूरी भनिदिएकै कारण बम विष्फोटनबाटै भएको ठहर गर्दै आलमसहितका प्रतिवादीविरुद्ध पिन्टु भन्ने त्रिलोक प्रताप सिंह राजपुत र ओसि अख्तरलाई जलाई कर्तव्य गरी मारेको ठहर मात्रै गर्दैन।
ठहर खण्डको पृष्ठ ६४ को क्रम संख्या ११६ मा ब्लाष्ट इन्ज्यूरीबाट घाइते भएर उपचार गराई फर्किएका सफी अहमद र शंकर भनिने गौरीशंकर राम चमारको जाहेरी तथा निज गौरीशंकरको बकपत्र समेतका बारेमा प्रतिवादीहरुले अन्यथा सावित गर्न सक्नेगरी कुनै ठोस प्रमाण वा जिकिर प्रस्तुत गर्न नसकेको निष्कर्ष निकाल्दछ।
घाइतेको उपचार सम्बन्धि विस्तृत कागजातबारे सम्भवत् नेपाल प्रहरीका अनुसन्धानकर्ता वा सम्बन्धित पक्षले सोधखोज गर्नु पर्ने सवाल वा प्रमाणसहितको जवाफ न्यायाधीशले प्रतिवादीहरुसँग खोजे।
तत्काल प्रतिवादीले विहारस्थित सदर अस्पतालको रिपोर्ट पेश गर्न नसकेको अवस्थामा न्यायाधीशले उनीहरुलाई दोषी करार गरिदिन्छन्। र त्यसैको भरमा समाजले अनुसन्धान अधिकृतदेखि न्यायाधीशसम्मको वाहवाही र तारिफ गरिदिन्छ। अनि सबै दंग र मख्ख!
क्रमशः
यी लिङ्कहरु पनि हेर्नुहोस्ः
घाइते भन्छन्ः तेल पोख्खिएर पोल्यो श्रीमान! श्रीमान भन्छन्ः होइन, बम विष्फोटनले नै हो।
रौतहट बमकाण्ड... चिरफारः शैलेन्द्रको जाहेरी सत्य कि ओसि अख्तरका ससुरा र श्रीमतीको बकपत्र झुट?
रौतहट बमकाण्ड र जिल्ला अदालतको फैसलाबारे चिरफारः जाहेरवालाकै जाहेरी र बकपत्र बाझियो!
